Pig Checks

Dat varkens erg sociale dieren zijn wist ik al, maar toen we 'pig health checks' deden (ieder individu volledig onderzoeken) werd ook hun intelligentie en hulpvaardigheid ten op zichte van familieleden goed zichtbaar.

Omdat varkens nogal moeilijk te onderzoeken zijn en omwille van onze eigen veiligheid worden ze met een touw rond de neus vastgezet aan een paal. Op het moment dat het touw strak komt te staan rond hun neus voelen ze dat ze gevangen zitten en beginnen ze te gillen. En gillen is hierbij echt licht uitgedrukt. Het geluid dat ze maken gaat door merg en been en het klinkt zo menselijk! Ik kreeg er de tranen van in de ogen terwijl ik heel goed wist dat het voor hun goed was.

Ik bedacht hierbij dat het echt verschrikkelijk moet zijn om in een varkensslachthuis te werken. Niet alleen omwille van het feit dat je de dieren doodt, maar vooral omdat hun geschreeuw zoveel lijkt op dat van een mens. Ik veronderstel dat ze oorbeschermers dragen, ik kan me anders niet voorstellen dat je zo'n job kan blijven doen.

Dankzij hun intelligentie weten ze erg goed wat er te gebeuren staat. Daarenboven hebben ze een zeer goed geheugen: je kan een varken één keer misleiden, maar een tweede keer lukt het nooit.

Freston was het eerste varken dat we vastbonden in een apart gedeelte van de stal. Zijn moeder, Nici trok zich vreemd genoeg niet veel aan van zijn geschreeuw. Ze heeft zoveel vertrouwen in ons en weet ook dat we geen kwaad doen dat ze het de moeite niet vond om zelfs maar te komen kijken. Rose daarentegen, die als zwaar getraumatiseerd varken opgevangen werd, vertoonde heel ander gedrag. Ze was één van de 80 varkens die na een overstroming gered werd in Iowa. Ze stond op een oever met haar dode biggetjes. Ze was uitgehongerd maar probeerde nog steeds haar biggetjes weer tot leven te wekken. Als zeug had ze vermoedelijk al ettelijke malen haar baby's zien wegnemen. En ze was niet van plan om ze deze keer kwijt te geraken. Uiteindelijk kon ze toch weggenomen worden en werd ze naar hier gebracht. Niemand kon bij haar in de buurt komen en zelfs bij de minste aanraking begon ze luid te gillen. Toen Nici echter beviel begon Rose helemaal open te bloeien. Ze droeg zorg voor de biggetjes als waren ze van haar. Vijf van hen leven hier nog steeds, en samen met Nici en nog een andere zeug vormen ze een zeer hechte groep die nooit meer zal gescheiden worden.

Voor Rose kwamen er dus waarschijnlijk erg slechte herinneringen naar boven toen ze Freston zo hoorde schreeuwen. Ze wou hem te hulp komen en gelukkig was de poort goed dicht want het zo vriendelijke varken zou ons anders aangevallen hebben. Ze ging zo hevig te keer dat ze zichzelf verwond heeft aan haar neus.

Nog een ander merkwaardig feit was dat toen we in de weide varkens gingen lokken, er één van de varkens die al onderzocht was een groepje tegemoet liep. Ze gingen toen allemaal in een cirkel staan met de kop omlaag en naar elkaar toe. Het onderzochte varken maakte zachte geluiden en het leek alsof hij tegen de anderen aan het fluisteren was wat onze plannen waren. Dit kan natuurlijk onze interpretatie zijn maar zowel Eveline als ik hadden dezelfde indruk toen we dat zagen. En nadien wou geen enkel varken ons nog volgen...