dieren helpen dieren

Nellie is kreupel. Haar nek hangt in een eigenaardige wrong naar beneden. Ze loopt hierdoor op een erg vreemde manier en kan niet zo goed zwemmen omdat haar kop eigenlijk lager hangt dan haar lichaam.

Mokmok is volledig blind en vertrouwt op Nellie om zijn weg te vinden. Ze zijn altijd samen en als ik 's morgens de deuren van hun hok openmaak legt Mokmok soms zijn snavel op Nellies rug om naar buiten te wandelen. Het doet me denken aan een blinde die zijn hand op iemands schouder legt om de weg te vinden.

Linda werd als kalfje van haar moeder weggehaald door haar met een traktor de stal uit te trekken. Hierdoor brak haar bekken. Ze werd voor dood achtergelaten en de buren van de boer namen haar onder hun hoede. Ze bonden haar aan een touw aan een boom maar gaven haar niet de noodzakelijke zorgen. Uiteindelijk belden ze Farm Sanctuary die haar met open armen ontving. Koeien kunnen nogal wild met elkaar tekeer gaan en dat zou haar zwakke rug niet aankunnen, daarom verblijft ze bij de geiten. Ieder dier is echter het beste af bij zijn eigen soort en ze voelde zich eigenlijk niet helemaal gelukkig zonder koeienvrienden. Maar toen kwam Trisha die volledig blind is. Toen ze als vijfjarige melkkoe 'op' was zou ze naar het slachthuis gebracht worden. De boerin had medelijden met haar en vond dat de horror van een slachthuis niet kon voor een blinde koe. Ze bracht haar onder bij haar zoon die na een tijdje besliste om haar toch te laten slachten. De boerin belde Farm Sanctuary en ze werd opgehaald. Ze stond in een omheining met een geit en een stiertje. Op de vraag of die twee ook meemochten antwoordde de boer dat hij niet nog meer van zijn inkomen wou laten afnemen.

Van zodra Trisha aankwam viel ze in een zware depressie. Uit haar uier droop melk. Er werd gebeld naar de boer om te vragen of ze zwanger kon zijn. Hij zei dat ze niet zwanger was maar dat het stiertje in de omheining haar zoon was. Er werd gevraagd of we hem konden krijgen maar hij was 2 dagen ervoor geslacht. Dit was erg zwaar nieuws want normaal worden hier geen families uiteen gehaald. Trisha werd bij Linda geplaatst en ze schoten vrij goed op waardoor ze haar verdriet uieindelijk te boven kwam.

Trisha steunt erg op Linda om haar in de stal en de weide rond te leiden en probeert haar constant aan te raken. Wanneer ze Linda niet vindt, is ze erg in paniek en draait ze constant rondjes terwijl ze luid loeit. Linda is een goede helper maar wil soms ook alleen zijn. Ook als er vers hooi gebracht wordt durft Linda nogal eens egoïstisch zijn. Je ziet haar dan stilletjes binnenwandelen terwijl ze Trisha op een afstand in de gaten houdt. Daarna gaat ze Trisha wel weer 'ophalen' waarbij ze onder veel likjes begroet wordt.

En dan zijn er nog Cynco en Guy Benedict. Ze wonen allebei in de hal van het Witte Huis en worden er omringd door hun bedienden (zijnde wij) en onderdanen (honden, katten en het lammetje). Cynco is een haantje die beide voeten verloor door de vorst. Hij heeft nog 2 stompjes die constant in verband gewikkeld zijn. We hebben hem dus een huisje gemaakt waar hij 's nachts en bij koud weer verblijft. Hij kan niet bij andere kippen geplaatst worden omdat hij zich niet voldoende zou kunnen verdedigen. Maar hij werd wel eenzaam zonder kippenfamilie. En toen kwam Guy Benedict, een broilerhen die tijdens de orkaan Katrina gered werd. Ze werden toen met duizenden levend begraven (opgeruimd) met bulldozers. De boeren waren immers verzekerd en de dieren werden als 'verlies ten gevolge van een ramp' beschouwd. Er werden er 800 gered. Guy Benedict mist een oog en is ondertussen ook al oud geworden. Ze heeft slechte longen en een zwak hart en kan dus beter maar binnen leven. Wanneer het mooi weer is worden ze samen buiten gebracht naar een speciale ren zodat ze ook nog van het zonnetje kunnen genieten. Ze hebben misschien alletwee niet meer zo heel lang te leven maar het is zo ontroerend om hen samen te zien. Ze maken elkaars laatste levensfase mooi en veel mensen zouden hier iets kunnen uit leren.

special needs animals

In Farm Sanctuary heeft ieder dier zijn verhaal en het ene is erger dan het andere. Al deze verhalen hebben voor de gelukkigen hier een happy end, in tegenstelling tot hun miljarden lotgenoten die we spijtig genoeg niet kunnen helpen.

Bijna alle dieren die hier verblijven hebben speciale zorgen nodig of krijgen voor de rest van hun leven medicatie. Gezonde dieren worden immers niet aan Farm Sanctuary afgestaan maar worden gewoon geslacht. Ze worden hier ook echt oud terwijl dieren bestemd voor de voedselindustrie nauwelijke de volwassenheid bereiken. Ze werden zo geselecteerd door de industrie om zoveel mogelijk 'vlees te produceren' en dit vormt een zware belasting voor hun lichaam.

Naast een dieet krijgen ze dus heel veel medicatie en dit kost handenvol geld. Toen er na de orkaan Katrina 800 kippen gered werden kostte het bijvoorbeeld 100 000 dollar in het eerste jaar om de dieren er bovenop te helpen en te blijven behandelen voor alle kwalen die ze hadden

Aan het leven van Hazel hing een erg hoge prijs. De dierenkliniek wou geen korting geven. Ze wisten dat Farm Sanctuary toch tot het uiterste zou gaan om haar te redden. Dus haar oor werd geamputeerd...

Zoop werd als jong geitje gevonden op straat. Ze kroop voort op haar knieën en smeekte met haar blik om hulp. Het is onduidelijk waar ze vandaan kwam en waardoor ze in een dergelijke toestand verkeerde. Misschien was ze ontsnapt van een markt...Ze werd naar een dierenkliniek gebracht waar één poot in het gips werd gedaan en de andere geopereerd werd. Ze werd naar Farm Sanctuary gebracht waar ze al snel vriendschap sloot met Juniper, een geit die zoals haar problemen had met haar poten. Na een aantal maanden begon haar toestand achteruit te gaan en er werd aangeraden om een deel van haar poot te laten amputeren omdat hij zo erg beschadigd was geweest. Ze kreeg een prothese en kon hierdoor weer volledig geit zijn en springen en hollen in de weide met haar geitenfamilie. Ook om haar leven te redden werden vele duizenden dollars betaald en er werd zelfs een benefietconcert georganiseerd.

Zoveel geld...daar kan je zoveel andere dingen mee doen! Inderdaad, maar je kan ook de keuze maken om zo'n dier alle nodige zorgen te geven zodat het nog een mooi leven kan leiden. Zijn we het ze niet ergens verschuldigd om hen na alle ellende nog een kans te geven om liefde en rust te vinden? En we moeten natuurlijk hun verhaal vertellen en zoveel mogelijk verspreiden. Als ze als ambassadeurs voor hun soortgenoten mensen kunnen doen inzien dat wat we met hen doen niet juist is, dan is het mijns inziens een heel goede manier om geld te besteden.

Met de hulp van financiële adoptieouders, leden, vrijwilligers,... zal Farm Sanctuary degenen die het meest zorg en liefde nodig hebben blijven helpen...tot er een betere wereld is, een wereld waarin Farm Sanctuary moet sluiten omdat er geen dieren meer zijn die hulp nodig hebben.

Stockyard

Vandaag hebben we een stockyard (veilingplaats) bezocht. Misschien wel een van de droevigste plaatsen voor dieren na het slachthuis. Meestal is het slachthuis dan ook de volgende stop.

We werden goed voorbereid op wat kon gebeuren en mochten geen activistenkledij dragen of camera's of zo meenemen.

Bij het binnenkomen zie je de dieren die per opbod zullen verkocht worden achter houten afsluitingen staan. Ze worden vervolgens per soort en grootte een ruimte binnen gedreven en gaan daarna één per één de ring binnen waar ze gekeurd worden en onder de hamer gaan.

Het spreekt vanzelf dat ze niet met lieve woorden en aanrakingen behandeld worden. Gelukkig waren we geen getuige van zwaar misbruik maar er werden wel stokken gebruikt om ze naar de juiste plaats te drijven. Hier valt alles onder de wet. Ze mogen geslagen, geschopt, voortgesleurd worden zonder dat er sprake is van een overtreding. Ze worden behandeld als voorwerpen en zijn nog minder waard dan een gsm.

Eigenlijk is dit vooral een plaats om van de bijproducten van de melkindustrie af te geraken, mannelijke kalfjes dus. Meteen na de geboorte worden ze van de moeder weggenomen zodat alle melk voor menselijke consumptie kan gebruikt worden. Het is hartverscheurend om hen te horen roepen om hun moeder. Ook de moederkoeien roepen soms nog dagenlang om hun afgenomen kalf, steeds opnieuw, jaar na jaar bij ieder afgenomen kalf tot ze na 3 à 4 kalveren zelf geslacht worden.

De kalfjes die geveild werden waren allemaal tussen een dag en een week oud en zelfs de navelstreng hing er nog aan. Sommigen staarden wanhopig voor zich uit, anderen probeerden op onze vingers te zuigen op zoek naar melk. De meesten waren verstijfd van angst en een paar enkelingen huppelden in het rond met hun beentjes in de lucht, hun laatste vreugdesprongen...

Ik kon ze zelf niet aanraken want dat zou mijn hart gebroken hebben. Ik heb hen sterkte gewenst en me verontschuldigd voor mijn medemensen. Ik heb me zelf ook schuldig gevoeld omdat ik zolang wel zuivel gegeten heb.

Ik hoop dat deze praktijken over niet al te lange tijd niet meer nodig zullen zijn. Er bestaan immers zoveel gezonde en lekkere alternatieven voor melk waar geen leed aan te pas komt.

We hebben dus zelf geen beeldmateriaal maar voor wie wil zien hoe het er in een stockyard aan toe gaat: http://www.youtube.com/watch?v=bUZ0uxpfBWA

En we hebben ook vrolijke beelden die jullie zeker moeten zien:
http://www.youtube.com/watch?v=7IoFZssCMn4
http://www.youtube.com/watch?v=fB6lbMxhCgM&feature=channel

Pig Checks

Dat varkens erg sociale dieren zijn wist ik al, maar toen we 'pig health checks' deden (ieder individu volledig onderzoeken) werd ook hun intelligentie en hulpvaardigheid ten op zichte van familieleden goed zichtbaar.

Omdat varkens nogal moeilijk te onderzoeken zijn en omwille van onze eigen veiligheid worden ze met een touw rond de neus vastgezet aan een paal. Op het moment dat het touw strak komt te staan rond hun neus voelen ze dat ze gevangen zitten en beginnen ze te gillen. En gillen is hierbij echt licht uitgedrukt. Het geluid dat ze maken gaat door merg en been en het klinkt zo menselijk! Ik kreeg er de tranen van in de ogen terwijl ik heel goed wist dat het voor hun goed was.

Ik bedacht hierbij dat het echt verschrikkelijk moet zijn om in een varkensslachthuis te werken. Niet alleen omwille van het feit dat je de dieren doodt, maar vooral omdat hun geschreeuw zoveel lijkt op dat van een mens. Ik veronderstel dat ze oorbeschermers dragen, ik kan me anders niet voorstellen dat je zo'n job kan blijven doen.

Dankzij hun intelligentie weten ze erg goed wat er te gebeuren staat. Daarenboven hebben ze een zeer goed geheugen: je kan een varken één keer misleiden, maar een tweede keer lukt het nooit.

Freston was het eerste varken dat we vastbonden in een apart gedeelte van de stal. Zijn moeder, Nici trok zich vreemd genoeg niet veel aan van zijn geschreeuw. Ze heeft zoveel vertrouwen in ons en weet ook dat we geen kwaad doen dat ze het de moeite niet vond om zelfs maar te komen kijken. Rose daarentegen, die als zwaar getraumatiseerd varken opgevangen werd, vertoonde heel ander gedrag. Ze was één van de 80 varkens die na een overstroming gered werd in Iowa. Ze stond op een oever met haar dode biggetjes. Ze was uitgehongerd maar probeerde nog steeds haar biggetjes weer tot leven te wekken. Als zeug had ze vermoedelijk al ettelijke malen haar baby's zien wegnemen. En ze was niet van plan om ze deze keer kwijt te geraken. Uiteindelijk kon ze toch weggenomen worden en werd ze naar hier gebracht. Niemand kon bij haar in de buurt komen en zelfs bij de minste aanraking begon ze luid te gillen. Toen Nici echter beviel begon Rose helemaal open te bloeien. Ze droeg zorg voor de biggetjes als waren ze van haar. Vijf van hen leven hier nog steeds, en samen met Nici en nog een andere zeug vormen ze een zeer hechte groep die nooit meer zal gescheiden worden.

Voor Rose kwamen er dus waarschijnlijk erg slechte herinneringen naar boven toen ze Freston zo hoorde schreeuwen. Ze wou hem te hulp komen en gelukkig was de poort goed dicht want het zo vriendelijke varken zou ons anders aangevallen hebben. Ze ging zo hevig te keer dat ze zichzelf verwond heeft aan haar neus.

Nog een ander merkwaardig feit was dat toen we in de weide varkens gingen lokken, er één van de varkens die al onderzocht was een groepje tegemoet liep. Ze gingen toen allemaal in een cirkel staan met de kop omlaag en naar elkaar toe. Het onderzochte varken maakte zachte geluiden en het leek alsof hij tegen de anderen aan het fluisteren was wat onze plannen waren. Dit kan natuurlijk onze interpretatie zijn maar zowel Eveline als ik hadden dezelfde indruk toen we dat zagen. En nadien wou geen enkel varken ons nog volgen...

Baby's

Gisteren kregen we een oproep van een mevrouw die 5 dagen geleden bij het uitladen van een schapentransport aanwezig was. Toen de schapen uitgeladen waren zag ze een dood lammetje liggen. De eigenaar 'tja er zal er één bevallen zijn onderweg...' en toen zag ze ook nog een levend lammetje. De man vertoonde geen enkele interesse in het diertje en op de vraag of de moeder ervan niet te vinden was kon hij alleen maar lachen. Alle schapen waren bestemd voor een lifestockmarket, dus om ter plekke ritueel geslacht te worden. De vrouw kreeg het diertje mee en verzorgde het zo goed mogelijk tot ze begon in te zien dat een lammetje een schaap wordt en ze het dus eigenlijk niet kon houden.

We reden er dus gisteren om, ons verwachtend aan het ergste. Het diertje had immers geen biestmelk gekregen en werd gevoed met babymelk voor mensenbaby's. We ging vlug nog binnen in K-mart om pampers waar we hulp nodig hadden om de juiste pampers te vinden. Ze zullen het daar zeer verdacht gevonden hebben: 3 vrouwen met vuile kleren die om pampers voor een grote baby vragen...

Toen de deuren opengingen van de wagen waarin het zich bevond, begonnen we alledrie tegelijkertijd te gillen van vertedering. We werden bekeken door 2 gitzwarte oogjes en het beestje zag er springlevend uit. Ik gaf het direct melk waar het gretig van dronk. Daarna viel het in de auto op mijn schoot in slaap. Ik werd nog ondergeplast en ondergepoept maar dat nemen we er allemaal met plezier bij :-)

Bij aankomst in veganhouse waren de reacties dezelfde. Er kwamen ook nog anderen van op de boerderij op bezoek. Telkens als er een nieuw dier bijkomt, leeft iedereen hier mee alsof het een nieuw lid van de familie is.

Veganhouse was in een mum van tijd omgetoverd tot een stal, want ook het geitje Evan kreeg er sinds gisteren zijn stekje. De nacht verliep zoals verwacht heel goed voor het lammetje en heel slecht voor mij. Hij sliep bij me in bed, dus ik heb eigenlijk geen oog dicht gedaan.

Deze morgen was Evans toestand weer achteruit gegaan. We besloten hem dus voor de 3de keer naar de dierenkliniek te brengen. Ze zeggen er steeds dat er niets met hem aan de hand is maar een jong geitje hoort levenslustig te zijn. Daarnet kregen we een telefoontje van het meisje dat hem voerde dat hij onderweg gestorven is. Er zijn al heel wat tranen gevloeid. We hebben echt alles proberen doen voor hem en voelen ons in de steek gelaten door de dierenkliniek.

Angelo, het lammetje zorgt wel voor verstrooiing. Hij huppelt en springt in het rond en volgt iedereen die in de buurt is.

Hij moet wel zo snel mogelijk een bloedtransfusie krijgen om hem de antistoffen te geven die hij momenteel niet heeft.

Iedereen duimen dat hij het haalt!

verdwaalde geitjes

Gisteravond moest Eveline de hokken weer afsluiten. Plots hoorden we haar via de walkietalkie vragen vanwaar die 2 geiten kwamen die bij de varkens liepen. Er kwam geen antwoord van het witte huis (hoofdgebouw) dus gingen Corey en ik met de zaklamp een kijkje nemen. We dachten eerst dat de geiten niet van bij ons waren maar ze waren wel overdreven lief. Toen herkende ik één van in de schapenstal. We waren er vandaag nog bij geweest en hij was de hele tijd de schapen aan het wegbokken omdat hij al de aandacht voor zich alleen wou. Hij heeft zelfs geprobeerd om op mijn schoot te kruipen. Hij zag er nu allesbehalve fel uit en toen we aanstalten maakten om hen naar hun stal te begeleiden (3 weiden verder) liepen ze mooi achter elkaar achter ons aan. Het was zo'n grappig zicht: ik vooraan met mijn zaklamp, daarachter de 2 geiten en achteraan Eveline met een zaklamp. Ze waren erg gelukkig hun stal terug te zien. Het is nog altijd onduidelijk hoe ze in godsnaam zo ver weg geraakt zijn.


We hebben vandaag ook geluncht met Gene Bauer (voor velen het hoogtepunt van de maand). Een zeer charmante man die heel wat te vertellen heeft. En niet eenvoudig om een sandwich (American style, dus met veel te veel beleg in) op een fatsoenlijke manier op te eten voor zijn neus. Hij merkt ook in de VS een groeiend bewustzijn. Maar voeding is nu eenmaal een onderwerp waarbij de traditie en gewoonte zo hard ingebakken is, dat het een moeilijke taak is om hierop in te spelen. Mensen zijn volgens hem medelevende wezens die geen geweld willen en niet willen doden. En dit staat lijnrecht tegenover wat er gebeurt met de dieren die hun voedsel worden.
Maar zoals Martin Luther King ooit zei; 'When our days become dreary with low-hovering clouds of despair, and when our nights become darker than a thousand midnights, let us remember that there is a creative force in this universe, working to pull down the gigantic mountains of evil, a power that is able to make a way out of no way and transform dark yesterdays into bright tomorrows. Let us realize the arc of the moral universe is long but it bends toward justice'

We hebben hem gevraagd of we hem mogen interviewen voor het EVA magazine en het zal nog deze maand doorgaan. Hij was trouwens erg enthousiast over EVA en onze donderdag veggiedag! :-)

Baby's op ons bord

Door de varkens hier te zien in Farm Sanctuary realiseerde ik me hoe groot die dieren eigenlijk worden. En nee, het zijn geen speciale soort varkens. Het zijn diegene die in de VS en ook in Europa gekweekt worden voor het vlees. Er is 1 klein varkentje Fiona, die nu zes maanden oud is en hier nog steeds wordt gezien als 'het kleintje' (haar verhaal zie je hieronder). En ook al is ze niet meer dan een biggetje, toch worden ze op deze leeftijd normaal gezien geslacht. Ik berekende daarom eens hoe oud de dieren naar mensenleeftijden omgerekend eigenlijk zijn wanneer ze op ons bord belanden (welja, niet op mijn bord natuurlijk ;-) ) of wanneer ze geslacht worden omdat ze niet meer voldoende produceren.

Ik baseerde me daarbij op de gemiddelde levensverwachting van Belgen en op de leeftijden die deze dieren kunnen halen in gewone omstandigheden.

broiler kip (vleeskippen): geslacht op 45 dagen,

komt overeen met mens van 1 jaar oud

varken: geslacht op 6 maanden,

komt overeen met mens van 4 jaar oud

kalf: geslacht op 8 maanden

komt overeen met mens van 2,7 jaar oud

dikbilrund (vleesrund): geslacht op 2 jaar

komt overeen met mens van 8,3 jaar oud

leghen: geslacht op 13 maanden

komt overeen met mens van 8,6 jaar oud

melkkoe: geslacht op 5,6 jaar

komt overeen met mens van 22,3 jaar oud

Dus eigenlijk worden dieren gegeten die niet eens de volwassenheid bereikt hebben.

Op de foto hierboven zie je rechts Fiona staan. Ze staat naast een middelgroot varken (van ongeveer 1,5 jaar oud).

Fiona:

Fiona is het wegwerpprodukt van de instensieve varkensindustrie. Er wordt gestreefd naar het bekomen van steeds grotere worpen (30 biggen per zeug terwijl wilde varkens slechts 5 biggen werpen). Hierdoor zijn er reeds bij de geboorte al zwakkere biggen die meestal vrij snel sterven en tijdens de 2 weken dat ze bij hun moeder kunnen zogen (biggen zijn eigenlijk tijdens de eerste 3 levensmaanden volledig afhankelijk van moedermelk) vallen er nog eens een aantal biggen uit doordat ze niet op kunnen tegen de concurrente met de sterkere uit het nest.

Nog voor de biggen naar de vetmesterij gebracht worden is 20 % van het nest gestorven. Meestal worden ze op een erg gewelddadige manier gedood of ze sterven een langzame dood door uitputting of verhongering. Fiona en haar broertje waren te zwak om naar de vetmesterij te brengen en werden aan hun lot over gelaten. Ze waren er zo erg aan toe dat ze onmiddellijk naar de dierenkliniek gebracht werden. Voor haar broertje kwam alle hulp te laat, maar Fiona haalde het en is nu een vrolijk biggetje met een uitzonderlijke eetlust en verkenningsdrang.

Ps: deze foto is een aantal maanden geleden genomen. Ze is nu een stuk groter.

Evan en Angie

Evan:

De dag nadat we op Farm Sanctuary aankwamen kwam er een oproep om een redding te doen. Er was een geitje ontsnapt vanop een markt in New York City. Op de markten daar worden dieren te koop aangeboden en dan ter plekke geslacht. Dit geitje wist te ontsnappen en werd door Farm Sanctuary opgehaald. Bij aankomst bleek het beestje amper 2 maanden oud te zijn. Het was uitgeput, ondervoed en had een longontsteking. Na een dag ging het erg achteruit en moest het naar de dierenkliniek. Daar onderging hij 2 bloedtransfusies en sinds gisteren is het terug op de boerderij. We zijn natuurlijk allemaal heel blij dat hij weer begint te eten en om aandacht vraagt. Voorlopig zit hij nog in afzondering omdat hij ook te jong is om al in de kudde geïntroduceerd te worden. We gaan hem zoveel mogelijk knuffelen in de stal en nemen hem in de namiddag mee in het zonnetje in de weide.


Angie werd ongeveer 11 jaar geleden gered met nog een 60-tal andere varkens uit een vrachtwagen. De bestuurder had zijn volgeladen vrachtwagen langs de weg achter gelaten om onbekende redenen. De dieren hadden geen eten en drinken en het was snikheet. Toen de reddingswerkers aankwamen waren al een paar varkens gestorven door dehydratatie en stress. De anderen werden ondergebracht in verschillende opvangcentra.

Angie is het 'produkt' van de intensieve veehouderij en is zo geselecteerd om zoveel mogelijk vlees op te leveren. Haar onderontwikkelde poten kunnen nauwelijks het gewicht van haar zware lichaam dragen. Mensen willen immers wel varkenskoteletten eten maar geen varkenspoten. Vele van de varkens hebben gewrichtsproblemen en leven op pijnmedicatie.


Angie begon 5 maanden geleden echt problemen te ondervinden en kwam niet meer buiten. Fiona, een ander varken bracht haar levenslust terug en ze werden meestal samen in de weide aangetroffen. Sinds enkele dagen kan Angie echter niet meer rechtop zonder hulp. Ze is nog altijd het vrolijke en lieve varken maar is gefrustreerd en kwaad op haar poten die haar leven momenteel zo bemoeilijken. Er werd dan ook beslist om haar deze week te laten inslapen. Ze wordt extra verwend en krijgt iedere dag lekkere appeltjes voorgeschoteld. Ze krijgt ook veel bezoek en wordt door iedereen vertroeteld. Ik heb haar amper een week gekend maar toch doet het pijn om zoiets mee te maken. Gelukkig heeft ze in tegenstelling tot veel van haar soortgenoten een mooi en lang leven gehad.

Onze doop...

Gisteren moest Eveline voor de eerste keer de hokken afsluiten 's avonds. Jessica zou dit samen met haar doen maar omdat ze zich ziek voelde nam ik haar plaats in.

Toen we door de weide van de varkens liepen viel het ons op dat het er nogal stil was. Er liep maar één varken in de weide. Ik ging nakijken waar ze waren terwijl Eveline de andere hokken afsloot. Plots zag ik tussen de schapen in de weide ernaast twee varkens opduiken. Ik wist meteen dat er iets niet in orde was. Nici stond aan het hek dat dicht hoorde te zijn maar dat helemaal open stond. Ze begon luid te schreeuwen naar haar zoon die ongeveer even ver als mij van haar verwijderd stond. Hij begon meteen naar haar toe te galoperen. Ik voelde me machteloos maar vond het ondertussen een fantastische ervaring om te zien hoe intelligent ze zijn en hoe goed ze met elkaar communiceren. Ze wisten heel goed dat ze iets deden wat niet mocht en wisten ook dat ik hen tegen kwam houden. Ze renden beiden triomfantelijk van me weg naar de andere weide.

De batterijen van mijn walkietalkie waren toevallig net op dus moest ik eerst om een andere lopen om hulp te kunnen inroepen. Met 5 hebben we tamelijk snel 2 varkens uit de schapenstal kunnen halen en ook Nici en haar zoon kunnen 'inrekenen'. Maar er bleven 4 varkens spoorloos. Plots zagen we de hele kudde schapen (ze zijn met ongeveer 100) in een grote groep de heuvel afkomen gevolgd door... geen herdershonden maar varkens. We schoten allemaal in de lach! Even later kwamen ook de 2 anderen vlotjes van de helling naar beneden. Toen ze in hun eigen wei stonden waren ze duidelijk nog aan het 'napraten' tegen elkaar over hun avontuur. Het is moeilijk kwaad te zijn op die kolossen met hun guitige ogen. Even later lagen ze allemaal als rozen in hun stro te dromen.

De andere dieren hebben zich gelukkig gedragen tijdens onze ronde.

weekendje vrijaf

Vandaag en morgen hebben we allebei vrijaf. We hebben een wandeling op de boerderij gemaakt en daarbij heel veel tijd doorgebracht bij de dieren. Een selectie van onze foto's staat in de links.

We hebben ook een rondleiding bijgewoond die zeer interessant was. De aanpak was nogal hard vonden we zelf, maar bij nader inzien heeft het natuurlijk geen enkele zin om de waarheid rond factory farming te verdraaien. Eerst werd er een filmpje getoond met de gangbare 'folterpraktijken' in dierfabrieken. Daarna werden gedurende de rondleiding vragen beantwoord, dieren geknuffeld en ook achtergrondverhalen bij de dieren verteld. Na de rondleiding werd nog eens benadrukt dat het belangrijk is dieren te zien als voelende wezens en dat het goed is om hen als onze vrienden te zien en niet als ons voedsel.

In de diepvriezer van het bezoekerscentrum hebben we een massa lekkere dingen ontdekt. We hebben onszelf getrakteerd op een vegan ijsje en het was overheerlijk. Nogal iets anders dan die waterachtige smaak van Tofutti. Er moet nog zoveel ingevoerd worden in België!

Sofia en Gabriëlla, onze veganhuiskatten hebben ons hart en ons bed veroverd. Ze zijn een beetje te dik maar wel heel lief. Meestal liggen ze op de bedden te slapen en vanaf dat ze de deur horen opengaan, gaan ze nieuwsgierig gaan kijken wie er thuiskomt. Ze vinden het blijkbaar niet erg dat er hier constant andere mensen wonen.

eerste werkdag

Na een nogal woelige nacht met veel intriges en drama in Veganhouse (dat heb je met 18-jarigen ...) mochten we aan onze eerste werkdag beginnen.
Voor mij (Melanie) was het een fantastische ervaring. Het is ontzettend leerrijk en ontroerend om bij blije dieren te kunnen vertoeven. Ze verbazen me voortdurend met hun intelligentie en eigen karakters. Ondertussen krijg ik ook wel een paar keer per dag de krop in de keel als ik aan al hun soortgenoten denk die niet zo'n happy end krijgen.

Vandaag was het weer heel warm en aangezien de huid van de varkens erg op de onze lijkt moesten ze ingesmeerd worden met zonnecrème. Ze vonden het erg aangenaam en sommigen ploften spontaan neer aan mijn voeten om een 'bellyscrub' te krijgen. De varkens hier zijn veel groter dan degene die we normaal zien (als we er zien). In de bio-industrie worden ze al geslacht op 6 maanden, dus nog voor ze volwassen zijn. Toch zijn deze kolossen zo gevoelig en zich bewust van jouw aanwezigheid dat er nooit een je omver zal duwen of pletten.

De hanen waren niet zo gezellig want die maken erg veel lawaai en vallen ook soms aan. Maar je krijgt er wel een goede reactiesnelheid door. De kalkoenen zijn ook mijn favorieten. Die zijn zo zachtaardig en nieuwsgierig!

Verder heb ik vandaag vooral veel medicatie moeten geven en ook pootverbandjes aanleggen bij kippen.
Morgen werk ik nog samen met iemand van Farm Sanctuary en daarna mag ik zelfstandig werken. Iedereen krijgt wel een walkietalkie zodat we hulp kunnen inroepen of vragen stellen als het nodig mocht zijn.

Varkensgriep en schattige varkens

Onze eerste ochtend op Farm Sanctuary!

We zijn blij het drukke New York achter ons gelaten te hebben en wakker te worden met kraaiende hanen en boerderijgeluiden. Bovendien is de omgeving hier zo fantastisch mooi dat je al energie krijgt door alleen maar buiten te lopen.

Gisteren las ik in de krant dat er naar schatting 800 000 mensen in New York besmet werden met de varkensgriep tijdens de afgelopen zomer. Zo'n 10 percent van de New Yorkse populatie dus. Toch wel spectaculaire cijfers. Hopelijk hebben we het virus niet mee gebracht naar hier want ik zou het me nooit vergeven dat we de varkens ermee besmetten.

We maakten gisteren nog kennis met een aantal varkens en ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje schrik had om de stal binnen te stappen bij zo'n kolossen. We werden echter vriendelijk besnuffeld en uitgenodigd om hen te krabben en te knuffelen. Ze liepen achter ons aan als jonge hondjes en veroverden meteen ons hart.

Spijtig genoeg zijn ze belemmerd door hun zware lichaamsbouw. Deze werd door de jaren heen zo 'gemaakt' door de intensieve veehouderij zodat ze zoveel mogelijk vlees aanzetten op korte tijd. De meeste van hen hebben ook geen staartje meer want dit werd gecoupeerd.

Wat me ook erg opviel was dat hun stal zo proper was dat je er zin van kreeg om samen met hen in het stro te gaan liggen. Deze dieren zijn zo proper en maken zelfs 's avonds een nest waar ze dan allemaal gezellig samen in gaan liggen op een rijtje. Ze zijn erg zindelijk en gaan bijvoorbeeld hun behoeftes niet doen in hun slaapplaats.

Wat een verschil toch met de boerderijen die we allemaal kennen en waar ze meestal apart op een betonnen vloer in hun eigen uitwerpselen hun korte leven doorbrengen.

Wat doen we hen toch aan?