back to the real world

Sinds gisterenavond ben ik terug in New York city. De overgang van Farm Sanctuary naar hier is erg groot en ik mis de natuur en de dieren al enorm. Het waren twee intense maanden waarin mijn liefde voor dieren nog meer gegroeid is.

De stafleden en andere internen zijn een beetje familie en vrienden geworden en het doet pijn om ze van de ene dag op de andere te moeten missen. Misschien schept het feit dat we allemaal veganist zijn een band en het feit dat we zonder blikken of blozen kunnen zeggen dat Marino (kalkoen) in een slechte bui was of dat Nikki (varken) blij was en een brede glimlach had. We spreken over de dieren met hun naam en met die naam verwijzen we naar een levend wezen met een individueel karakter.

De mensen van Farm Sanctuary hebben me enorm veel bijgeleerd maar de dieren nog veel meer. Na verloop van tijd begin je hun specifieke gewoontes te kennen en worden ze je vrienden. Het idee dat ze zouden opgegeten worden in andere omstandigheden wordt dan even absurd als dat je grootmoeder of kind zou opgegeten worden.

Dat lijkt misschien voor velen overdreven, maar ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen het hiermee eens zouden zijn mochten ze hier een tijdje werken. Ze zouden dan ook inzien dan een veganistische levensstijl helemaal niet moeilijk is. We hebben allerlei soorten temperaturen en weer gehad en ik heb geen wol, leder of wat dan ook gemist. En wat voeding betreft is er zeker geen probleem en ik zal met een heleboel nieuwe recepten weer naar huis gaan.

Op de laatste avond hadden de andere internen een potluck/picnic georganiseerd als afscheid. Het was buiten te koud maar ze hadden een groot deken in de woonkamer gelegd en overal doeken en lakens opgehangen zodat het leek alsof we in een toearegtent zaten. We hebben gegeten als koninginnen en daarna naar onze dagelijkse gewoonte een paar afleveringen supernatural gekeken. We hebben ook 'Santaclaus', de muis die we in veganhouse gevangen hadden vrijgelaten op de boerderij.

Ik heb de dag nadien een laatste papfles gegeven aan Angelo en hem uitgelegd dat ik wegga. Ik hoop hem ooit terug te zien maar ik heb het hem niet durven beloven. Ik ben ook nog bij de andere dieren langsgeweest en heb Nikki nog wat appels gegeven.
Iedereen vindt dat ik mijn eigen sanctuary zou moeten oprichten in België en ze vertelden me dat ik altijd kan terugkomen wanneer ik maar wil. Ik zou beide dingen willen doen maar het ene is natuurlijk makkelijker dan het andere.

geitenleed en schapenverdriet

Gloria leefde verschillende jaren vastgebonden aan een muur met een koord van ongeveer 1m lang. Haar uier is zo gezwollen dat ze bijna niet kan lopen en ook niet gemakkelijk kan gaan liggen. Toch werd er niets ondernomen om hier iets aan te doen. Uiteindelijk besloot iemand Farm Sanctuary te bellen en dus reden we naar Chicago. Iedereen was er verwonderd dat we geïnteresseerd waren in die geit.

Momenteel staat ze waarschijnlijk voor het eerst in haar leven in een ruime stal met vers stro en hooi. Ze geniet ook van de aandacht. Ze zit ook onder de luizen en heeft een abces aan de hals maar daar wordt ze al voor behandeld. Morgen gaat ze naar de dierenkliniek waar haar uier zal weggenomen worden.

We zullen allemaal verademen in haar plaats dat ze eindelijk vrij zal kunnen bewegen.

Michael kwam hier vrijdag aan. Hij komt van een schapenkweker en zou binnenkort lamsvlees geworden zijn. Iemand van de boerderij kon hem vrij praten en dat komt goed uit want hij is maar een beetje ouder dan Angelo.

Vandaag werden ze voor het eerst aan elkaar voorgesteld. Michael was heel blij en volgde Angelo overal. Angelo daarentegen heeft nonstop gehuild, uren aan een stuk omdat hij niet meer bij zijn 'familie' is. Het zal vermoedelijk een drietal dagen huilen. Het is vreselijk om het te horen maar er is niets wat we kunnen doen. Ik ga er nu en dan eens bij en dan is hij heel blij maar als ik weer wegga begint hij weer hartverscheurend te roepen. Het zal ook de eerste nacht zijn dat hij niet bij me in bed kan slapen.

Normaal blijven schapen levenslang bij hun moeder, maar in dit geval is het niet mogelijk want ik keer volgende week terug naar België en hij verhuist naar Michigan.

met respect de wereld veranderen

Ik las vandaag de blog vega versus vlees (http://www.meatandmeal.nl/weblog/vegaversusvlees/#15%20okt) waarin Tobias als veganist in discussie gaat met Caroline, een overtuigde (maar soms twijfelende) vleeseter die bovendien nog werkt voor meat&meal ook. Met spijt heb ik moeten lezen dat ze nogal wat negatieve en onrespectvolle reacties krijgt van wat zij de vegavrienden van Tobias noemt. Natuurlijk kan Tobias daar niets aan doen. Die 'vegavrienden' zijn mensen met een eigen verhaal en eigen keuze. Het is soms frustrerend en demotiverend om geconfronteerd te worden met al het nutteloos leed, terwijl de oplossingen zo gemakkelijk zijn. Maar dat geeft niet het recht om mensen uit te schelden of te vernederen. Uiteindelijk moeten we in gedachten houden dat we een betere wereld willen voor mens en dier. Wat zijn de dieren ermee gebaat als we mensen niet met respect behandelen en zo een negatief beeld over onszelf scheppen? We kunnen niets anders doen denk ik dan op een open en vriendelijke manier in dialoog gaan en informatie verschaffen zodat mensen zelf een keuze kunnen maken. De meeste mensen zijn empathische wezens en hun eetgewoontes conflicteren met wie ze eigenlijk zijn. Maar iedereen moet het recht krijgen op zijn manier en zijn tempo een positieve verandering te betekenen in de wereld. Het feit dat Caroline zelfs al wil luisteren en wil praten met Tobias is al zo'n mooi gebaar! We moeten toch niet haar kop volschelden omdat ze niet meteen veganist wordt? Dat komt nog wel, ze heeft gewoon wat tijd nodig ;-)

In haar reactie op 15 oktober vraagt ze zich af of dieren wel blij of vrolijk kunnen zijn. Ze vindt dat anti-vleeseters mensenlijke eigenschappen toeschrijven aan dieren. Ze zegt vervolgens dat een dier volgens haar 'gelukkig' is als het eten en drinken heeft en geen pijn lijdt.

Als ze erkent dat dieren kunnen gelukkig zijn dan zegt ze zoveel als dat ze blij en vrolijk kunnen zijn, want dat zijn uitingen van geluk. Haar definiëring van wanneer dieren gelukkig zijn, is nogal simplistisch, maar in de bio-industrie is er voor dieren inderdaad niet zoveel meer te doen dan eten en drinken.

Misschien is het net een beredeneerde keuze van de bio-industrie (naast zoveel mogelijk winst maken) om de dieren zo weinig mogelijk van hun natuurlijk gedrag te laten doen. Dieren zouden anders wel eens dingen kunnen doen die hen aan hun eigen gedrag doen denken. En dat zou hun uitbuiting een stuk moeilijker maken.

Menselijke eigenschappen toeschrijven aan dieren', mijn blog staat er vol van en ik blijf maar doorgaan omdat ik geloof dat dieren tot veel meer in staat zijn dan dat we ons kunnen voorstellen. Men moet het gewoon willen zien en durven aanvaarden dat hun vlees willen niet consistent is met hoe we in ons binnenste zijn. We willen voelende wezens niet pijnigen en doden.

Ik zie hier iedere dag dat dieren meer zijn dan lichamen die willen eten en drinken.

Garbanzo bijvoorbeeld, een kip met een ingewikkelde pootbreuk. Na haar operatie moest ze in een kooi in de ziekenboeg zodat haar poot voldoende rust zou krijgen. Haar verzorgster had opgemerkt dat wanneer ze in een kooi geplaatst werd naast het raam, ze veel meer at en 'praatte'. Ze poetste ook haar veren meer en was rustiger. Ik vroeg de verantwoordelijke of ik Garbanzo eens mee naar buiten mocht nemen in het zonnetje. Ik wikkelde haar plaaster in een plastiekzak en nam haar mee naar een grasveldje naast een kippenweide. Dit was de eerste keer na meer dan een maand dat ze buitenkwam. Ze strekte meteen haar beide vleugels en begon door het gras te waggelen en grassprietjes op te pikken. Dan ging ze op haar zijde in de zon gaan liggen waarbij ze haar vleugels helemaal uistrekte. Ondertussen bleef ze gras oppikken alsof ze alles ineen wilde doen. De andere kippen waren ondertussen nieuwsgierig aan de draad komen staan en er ontstond een interessante conversatie met verschillende tonen en geluiden waar ik niets van verstond.

Dat kippen nieuwsgierig, sociaal, levensgenieters, babbelaars en nog zoveel meer zijn, zal door sommigen als antropomorfistisch afgedaan worden. Persoonlijk zou ik niet weten hoe ik hen anders moet beschrijven of hoe ik hun gedrag moet uitleggen. Wat ik zeker weet is dat ze nog veel complexer zijn dan dat we ons kunnen voorstellen en dat ik nog geen tiende begrepen heb van wat er zich afspeelde.

En Nikki...toen haar zoon Freston erg ziek was bleef ze constant naast hem. Ook bij de voedertijden was ze niet bij hem weg te slaan (varkens eten nochtans erg graag). Toen hij naar de dierenkliniek moest gebracht worden, wou ze hem met haar leven verdedigen. Nikki werd vorige week zelf naar de dierenkliniek gebracht en er werd gevreesd dat ze niet meer terug zou komen. Gelukkig heeft ze het overleefd en ze is sinds vandaag terug. Ik mocht getuige zijn van de familiereunie en het was te mooi voor woorden. Haar 5 volwassen biggen kwamen meteen naar haar toegelopen en ze lieten geknor horen dat we anders nooit horen. Ze betastten elkaar voortdurend met de neus. Nikki moet 5 dagen in een aparte ruimte in de stal en ze deden er alles aan om bij haar in te breken. Ik durf met zekerheid zeggen dat deze dieren dolgelukkig waren om elkaar terug te zien.

Beweren dat ze gelukkig zijn als ze eten en drinken hebben is dus een serieuze onderschatting van hun complexe sociale leven. En de afwezigheid van pijn...de bio-industrie betekent voor dieren van hun geboorte tot hun dood pijn. Staartknippen, castratie, ontbekken, transporten, slachten,...De lijst is te lang om hier neer te zetten. En ik heb het dan nog niet eens over de chronische klachten ten gevolge van hun genetisch gewijzigde lichamen. Maar dat is dan weer een ander verhaal...

het wordt kouder

Sinds enkele dagen begint het gevoelig kouder te worden. Deze morgen waren de weiden bedekt met een laagje ijs en de bomen beginnen nu snel hun bladeren te verliezen.

Op de boerderij worden voorbereidingen getroffen voor de winter. De wanden van de konijnenverblijven worden afgedekt met houten platen. In alle stallen hangen al warmtelampen op. Onder de drinkwatertanks staan verwarmingselementen en sommige dieren lopen al met een jasje aan omdat hun vacht alleen niet genoeg zal zijn.

Er wordt ook meer stro gegeven en sommigen maken daar handig gebruik van. Varkens maken iedere avond een nest voor de hele familie waar ze dan gezellig allemaal gaan inliggen.

Ook de wilde dieren zijn heel actief voorbereidingen aan het treffen. Nu zie je overal eekhoorns met vanalles in hun mond. Sommige dragen zo'n grote appels dat het me verwondert dat ze nog kunnen lopen. De marmotten hebben niet echt te vrezen voor hongersnood. Er wonen hier waarschijnlijk meer van die beestjes dan alle boerderijdieren samen. Ze hebben holen gemaakt onder de stallen en gaan bij de voedertijden een graantje meepikken. De kippen vinden het helemaal niet erg en dikwijls zie ik hen samen eten. Ze leven hier allemaal vredig samen binnen de grenzen van Farm Sanctuary.

Spijtig genoeg voor de dieren buiten het domein is het jachtseizoen begonnen. Ook hier gebruikt men het flauwe excuus dat de jacht nodig is om het wild te 'controleren'. Ze zouden wel eens schade kunnen aanrichten...of ze zouden wel eens plots met veel te veel kunnen zijn...Dat mensen steeds meer in de gebieden van wilde dieren willen gaan wonen en op die manier wel eens een hert in de tuin hebben of over het feit dat de mens de enige soort is die door zijn explosieve groei zo'n schade aanricht, daar wordt natuurlijk over gezwegen. Waarschijnlijk is het er ook bij jagers alleen maar om te doen om een stuk vlees te eten. En het is stoerder om het zelf geschoten te hebben zeker? Ze beginnen hier nu ook al met pijl en boog te jagen omdat dat zogezegd een grotere uitdaging is en eerlijker tegenover het dier.

Een foto schieten van een dier is volgens mij een betere bezigheid waar geen ellende aan te pas komt. En bovendien laat je het dier nog lopen voor anderen die ook graag zijn schoonheid bewonderen. En je kan achteraf bij een lekkere seitansteak met je foto's opscheppen over welke toeren je wel niet moeten uithalen hebt om het in die hoek te kunnen fotograferen. :-)

Maar ja, in een land van rednecks en wapens is er nog veel werk aan de winkel.

Maar om terug te keren naar de boerderij. Er is vandaag ook weer een nieuw geitje aangekomen. Opnieuw eentje dat ontsnapt is op een markt in New York. Hij heeft een longontsteking en is erg bang. Er volgen dus weer een aantal erg intensieve dagen/weken. Spijtig dat hij niet iets jonger is want hij zou het perfecte vriendje van Angelo kunnen worden. We zijn nog steeds aan het hopen op een redding van een ongeveer even oud lammetje zodat we hen dan samen naar een stal kunnen verhuizen. Hij is veel te gehecht aan mij geworden en moet dringend leren om schaap te zijn.

Kapparot-kip

Dat Joden fantastisch lekkere pralines maken zonder ingrediënten van dierlijke oorsprong, dat weten veel veganisten al en we zijn hen daar heel dankbaar voor. Maar sommige Joden hebben ook bepaalde rituelen waar we niet zo gelukkig mee zijn.

Net voor Yom Kippoer voeren sommige Joden het Kapparot-ritueel uit. Alhoewel er geen enkele verwijzing in de Torah naar is, geloven ze dat ze hun zonden kunnen uitwissen door een kip bij de poten te nemen en drie keer rond hun hoofd te draaien terwijl ze het volgende zeggen: "Dit is mijn uitwisseling, mijn substituut, mijn boetedoening: deze haan (of kip) zal naar zijn dood gaan, maar ik zal naar een goed, lang leven gaan en naar vrede."

Vervolgens wordt het dier de keel overgesneden en het lichaam wordt geschonken aan de armen als voedsel.

De kippen worden voorafgaand aan het ritueel soms dagenlang in kooien gehouden zonder voedsel of water en kippen die niet 'gebruikt' werden worden soms gewoon in hun kooien achtergelaten.

Dat zo'n wreedheid tot vrede moet leiden lijkt me erg ongeloofwaardig, evenals het feit dat ze een weerloos dier de keel oversnijden en dan zogezegd vrij zijn van zonden. Evenlang als dit gebruik al bestaat is er tegenkanting, ook binnen Joodse kringen. Soms wordt de kip ook al vervangen door een buideltje geld. Volgens mij zijn de armen daar meer mee dan een 'zondig' stuk vlees.

Maar ook al is er tegenkanting, toch wordt dit gebruik in grote getale uitgevoerd en vorige week kwam er dus een eerste geredde kip bij ons aan. Een Joodse man had geweigerd het ritueel uit te voeren en heeft 'zijn kip' een andere toekomst gegeven.

Chesed (genade in het Hebreeuws) is eigenlijk pas 3 of 4 weken oud en piept nog als een kuiken. Hij is een broiler (vleesras) en daarom is hij al erg groot voor zijn leeftijd. In het begin was hij erg angstig en hij kromp ineen bij iedere beweging of geluid. We hielden hem in een grote kooi met een doek over in een rustige omgeving maar hij weigerde te eten. Susie, die hier al 10 jaar werkt nam hem uiteindelijk op haar schoot, begon er een beetje tegen te praten en onder zijn kopje te wrijven en na een tiental minuutjes begon hij zich al een beetje te ontspannen. Daarna zette ze hem een papje voor en tikte met haar vingernagel tegen de rand van het kommetje en dat begon hij na te doen met zijn bek. Toen hij het eerste hapje voedsel ophad en tevreden geluidjes maakte, was iedereen ingehouden aan het juichen (we stonden er met 6 rond!).

Als we een kip zien, vergeten we soms dat het dieren zijn met een even diepgaand sociaal en emotioneel leven als andere dieren. Ze worden dom gemaakt zodat we ze gemakkelijker kunnen opeten zeker?

Dit kuiken wil zoals ieder ander levend wezen veiligheid en geborgenheid maar had op zo'n jonge leeftijd al zoveel meegemaakt dat het geen zin meer had om te leven. Toen Chesed voelde dat hij in goede handen was sloeg dat helemaal om. Waarschijnlijk zal hij nu in Susie zijn moeder zien en zal hij haar overal volgen.

Ondertussen hebben we nieuws gekregen dat er in New York nog twee andere kapparotkuikens op een lift naar hier zitten te wachten, dus hij krijgt er binnenkort een paar vriendjes bij.

Voorlopig moet hij het nog met mensen, katten, honden en een lammetje doen.

dieren helpen dieren

Nellie is kreupel. Haar nek hangt in een eigenaardige wrong naar beneden. Ze loopt hierdoor op een erg vreemde manier en kan niet zo goed zwemmen omdat haar kop eigenlijk lager hangt dan haar lichaam.

Mokmok is volledig blind en vertrouwt op Nellie om zijn weg te vinden. Ze zijn altijd samen en als ik 's morgens de deuren van hun hok openmaak legt Mokmok soms zijn snavel op Nellies rug om naar buiten te wandelen. Het doet me denken aan een blinde die zijn hand op iemands schouder legt om de weg te vinden.

Linda werd als kalfje van haar moeder weggehaald door haar met een traktor de stal uit te trekken. Hierdoor brak haar bekken. Ze werd voor dood achtergelaten en de buren van de boer namen haar onder hun hoede. Ze bonden haar aan een touw aan een boom maar gaven haar niet de noodzakelijke zorgen. Uiteindelijk belden ze Farm Sanctuary die haar met open armen ontving. Koeien kunnen nogal wild met elkaar tekeer gaan en dat zou haar zwakke rug niet aankunnen, daarom verblijft ze bij de geiten. Ieder dier is echter het beste af bij zijn eigen soort en ze voelde zich eigenlijk niet helemaal gelukkig zonder koeienvrienden. Maar toen kwam Trisha die volledig blind is. Toen ze als vijfjarige melkkoe 'op' was zou ze naar het slachthuis gebracht worden. De boerin had medelijden met haar en vond dat de horror van een slachthuis niet kon voor een blinde koe. Ze bracht haar onder bij haar zoon die na een tijdje besliste om haar toch te laten slachten. De boerin belde Farm Sanctuary en ze werd opgehaald. Ze stond in een omheining met een geit en een stiertje. Op de vraag of die twee ook meemochten antwoordde de boer dat hij niet nog meer van zijn inkomen wou laten afnemen.

Van zodra Trisha aankwam viel ze in een zware depressie. Uit haar uier droop melk. Er werd gebeld naar de boer om te vragen of ze zwanger kon zijn. Hij zei dat ze niet zwanger was maar dat het stiertje in de omheining haar zoon was. Er werd gevraagd of we hem konden krijgen maar hij was 2 dagen ervoor geslacht. Dit was erg zwaar nieuws want normaal worden hier geen families uiteen gehaald. Trisha werd bij Linda geplaatst en ze schoten vrij goed op waardoor ze haar verdriet uieindelijk te boven kwam.

Trisha steunt erg op Linda om haar in de stal en de weide rond te leiden en probeert haar constant aan te raken. Wanneer ze Linda niet vindt, is ze erg in paniek en draait ze constant rondjes terwijl ze luid loeit. Linda is een goede helper maar wil soms ook alleen zijn. Ook als er vers hooi gebracht wordt durft Linda nogal eens egoïstisch zijn. Je ziet haar dan stilletjes binnenwandelen terwijl ze Trisha op een afstand in de gaten houdt. Daarna gaat ze Trisha wel weer 'ophalen' waarbij ze onder veel likjes begroet wordt.

En dan zijn er nog Cynco en Guy Benedict. Ze wonen allebei in de hal van het Witte Huis en worden er omringd door hun bedienden (zijnde wij) en onderdanen (honden, katten en het lammetje). Cynco is een haantje die beide voeten verloor door de vorst. Hij heeft nog 2 stompjes die constant in verband gewikkeld zijn. We hebben hem dus een huisje gemaakt waar hij 's nachts en bij koud weer verblijft. Hij kan niet bij andere kippen geplaatst worden omdat hij zich niet voldoende zou kunnen verdedigen. Maar hij werd wel eenzaam zonder kippenfamilie. En toen kwam Guy Benedict, een broilerhen die tijdens de orkaan Katrina gered werd. Ze werden toen met duizenden levend begraven (opgeruimd) met bulldozers. De boeren waren immers verzekerd en de dieren werden als 'verlies ten gevolge van een ramp' beschouwd. Er werden er 800 gered. Guy Benedict mist een oog en is ondertussen ook al oud geworden. Ze heeft slechte longen en een zwak hart en kan dus beter maar binnen leven. Wanneer het mooi weer is worden ze samen buiten gebracht naar een speciale ren zodat ze ook nog van het zonnetje kunnen genieten. Ze hebben misschien alletwee niet meer zo heel lang te leven maar het is zo ontroerend om hen samen te zien. Ze maken elkaars laatste levensfase mooi en veel mensen zouden hier iets kunnen uit leren.

special needs animals

In Farm Sanctuary heeft ieder dier zijn verhaal en het ene is erger dan het andere. Al deze verhalen hebben voor de gelukkigen hier een happy end, in tegenstelling tot hun miljarden lotgenoten die we spijtig genoeg niet kunnen helpen.

Bijna alle dieren die hier verblijven hebben speciale zorgen nodig of krijgen voor de rest van hun leven medicatie. Gezonde dieren worden immers niet aan Farm Sanctuary afgestaan maar worden gewoon geslacht. Ze worden hier ook echt oud terwijl dieren bestemd voor de voedselindustrie nauwelijke de volwassenheid bereiken. Ze werden zo geselecteerd door de industrie om zoveel mogelijk 'vlees te produceren' en dit vormt een zware belasting voor hun lichaam.

Naast een dieet krijgen ze dus heel veel medicatie en dit kost handenvol geld. Toen er na de orkaan Katrina 800 kippen gered werden kostte het bijvoorbeeld 100 000 dollar in het eerste jaar om de dieren er bovenop te helpen en te blijven behandelen voor alle kwalen die ze hadden

Aan het leven van Hazel hing een erg hoge prijs. De dierenkliniek wou geen korting geven. Ze wisten dat Farm Sanctuary toch tot het uiterste zou gaan om haar te redden. Dus haar oor werd geamputeerd...

Zoop werd als jong geitje gevonden op straat. Ze kroop voort op haar knieën en smeekte met haar blik om hulp. Het is onduidelijk waar ze vandaan kwam en waardoor ze in een dergelijke toestand verkeerde. Misschien was ze ontsnapt van een markt...Ze werd naar een dierenkliniek gebracht waar één poot in het gips werd gedaan en de andere geopereerd werd. Ze werd naar Farm Sanctuary gebracht waar ze al snel vriendschap sloot met Juniper, een geit die zoals haar problemen had met haar poten. Na een aantal maanden begon haar toestand achteruit te gaan en er werd aangeraden om een deel van haar poot te laten amputeren omdat hij zo erg beschadigd was geweest. Ze kreeg een prothese en kon hierdoor weer volledig geit zijn en springen en hollen in de weide met haar geitenfamilie. Ook om haar leven te redden werden vele duizenden dollars betaald en er werd zelfs een benefietconcert georganiseerd.

Zoveel geld...daar kan je zoveel andere dingen mee doen! Inderdaad, maar je kan ook de keuze maken om zo'n dier alle nodige zorgen te geven zodat het nog een mooi leven kan leiden. Zijn we het ze niet ergens verschuldigd om hen na alle ellende nog een kans te geven om liefde en rust te vinden? En we moeten natuurlijk hun verhaal vertellen en zoveel mogelijk verspreiden. Als ze als ambassadeurs voor hun soortgenoten mensen kunnen doen inzien dat wat we met hen doen niet juist is, dan is het mijns inziens een heel goede manier om geld te besteden.

Met de hulp van financiële adoptieouders, leden, vrijwilligers,... zal Farm Sanctuary degenen die het meest zorg en liefde nodig hebben blijven helpen...tot er een betere wereld is, een wereld waarin Farm Sanctuary moet sluiten omdat er geen dieren meer zijn die hulp nodig hebben.