met respect de wereld veranderen

Ik las vandaag de blog vega versus vlees (http://www.meatandmeal.nl/weblog/vegaversusvlees/#15%20okt) waarin Tobias als veganist in discussie gaat met Caroline, een overtuigde (maar soms twijfelende) vleeseter die bovendien nog werkt voor meat&meal ook. Met spijt heb ik moeten lezen dat ze nogal wat negatieve en onrespectvolle reacties krijgt van wat zij de vegavrienden van Tobias noemt. Natuurlijk kan Tobias daar niets aan doen. Die 'vegavrienden' zijn mensen met een eigen verhaal en eigen keuze. Het is soms frustrerend en demotiverend om geconfronteerd te worden met al het nutteloos leed, terwijl de oplossingen zo gemakkelijk zijn. Maar dat geeft niet het recht om mensen uit te schelden of te vernederen. Uiteindelijk moeten we in gedachten houden dat we een betere wereld willen voor mens en dier. Wat zijn de dieren ermee gebaat als we mensen niet met respect behandelen en zo een negatief beeld over onszelf scheppen? We kunnen niets anders doen denk ik dan op een open en vriendelijke manier in dialoog gaan en informatie verschaffen zodat mensen zelf een keuze kunnen maken. De meeste mensen zijn empathische wezens en hun eetgewoontes conflicteren met wie ze eigenlijk zijn. Maar iedereen moet het recht krijgen op zijn manier en zijn tempo een positieve verandering te betekenen in de wereld. Het feit dat Caroline zelfs al wil luisteren en wil praten met Tobias is al zo'n mooi gebaar! We moeten toch niet haar kop volschelden omdat ze niet meteen veganist wordt? Dat komt nog wel, ze heeft gewoon wat tijd nodig ;-)

In haar reactie op 15 oktober vraagt ze zich af of dieren wel blij of vrolijk kunnen zijn. Ze vindt dat anti-vleeseters mensenlijke eigenschappen toeschrijven aan dieren. Ze zegt vervolgens dat een dier volgens haar 'gelukkig' is als het eten en drinken heeft en geen pijn lijdt.

Als ze erkent dat dieren kunnen gelukkig zijn dan zegt ze zoveel als dat ze blij en vrolijk kunnen zijn, want dat zijn uitingen van geluk. Haar definiëring van wanneer dieren gelukkig zijn, is nogal simplistisch, maar in de bio-industrie is er voor dieren inderdaad niet zoveel meer te doen dan eten en drinken.

Misschien is het net een beredeneerde keuze van de bio-industrie (naast zoveel mogelijk winst maken) om de dieren zo weinig mogelijk van hun natuurlijk gedrag te laten doen. Dieren zouden anders wel eens dingen kunnen doen die hen aan hun eigen gedrag doen denken. En dat zou hun uitbuiting een stuk moeilijker maken.

Menselijke eigenschappen toeschrijven aan dieren', mijn blog staat er vol van en ik blijf maar doorgaan omdat ik geloof dat dieren tot veel meer in staat zijn dan dat we ons kunnen voorstellen. Men moet het gewoon willen zien en durven aanvaarden dat hun vlees willen niet consistent is met hoe we in ons binnenste zijn. We willen voelende wezens niet pijnigen en doden.

Ik zie hier iedere dag dat dieren meer zijn dan lichamen die willen eten en drinken.

Garbanzo bijvoorbeeld, een kip met een ingewikkelde pootbreuk. Na haar operatie moest ze in een kooi in de ziekenboeg zodat haar poot voldoende rust zou krijgen. Haar verzorgster had opgemerkt dat wanneer ze in een kooi geplaatst werd naast het raam, ze veel meer at en 'praatte'. Ze poetste ook haar veren meer en was rustiger. Ik vroeg de verantwoordelijke of ik Garbanzo eens mee naar buiten mocht nemen in het zonnetje. Ik wikkelde haar plaaster in een plastiekzak en nam haar mee naar een grasveldje naast een kippenweide. Dit was de eerste keer na meer dan een maand dat ze buitenkwam. Ze strekte meteen haar beide vleugels en begon door het gras te waggelen en grassprietjes op te pikken. Dan ging ze op haar zijde in de zon gaan liggen waarbij ze haar vleugels helemaal uistrekte. Ondertussen bleef ze gras oppikken alsof ze alles ineen wilde doen. De andere kippen waren ondertussen nieuwsgierig aan de draad komen staan en er ontstond een interessante conversatie met verschillende tonen en geluiden waar ik niets van verstond.

Dat kippen nieuwsgierig, sociaal, levensgenieters, babbelaars en nog zoveel meer zijn, zal door sommigen als antropomorfistisch afgedaan worden. Persoonlijk zou ik niet weten hoe ik hen anders moet beschrijven of hoe ik hun gedrag moet uitleggen. Wat ik zeker weet is dat ze nog veel complexer zijn dan dat we ons kunnen voorstellen en dat ik nog geen tiende begrepen heb van wat er zich afspeelde.

En Nikki...toen haar zoon Freston erg ziek was bleef ze constant naast hem. Ook bij de voedertijden was ze niet bij hem weg te slaan (varkens eten nochtans erg graag). Toen hij naar de dierenkliniek moest gebracht worden, wou ze hem met haar leven verdedigen. Nikki werd vorige week zelf naar de dierenkliniek gebracht en er werd gevreesd dat ze niet meer terug zou komen. Gelukkig heeft ze het overleefd en ze is sinds vandaag terug. Ik mocht getuige zijn van de familiereunie en het was te mooi voor woorden. Haar 5 volwassen biggen kwamen meteen naar haar toegelopen en ze lieten geknor horen dat we anders nooit horen. Ze betastten elkaar voortdurend met de neus. Nikki moet 5 dagen in een aparte ruimte in de stal en ze deden er alles aan om bij haar in te breken. Ik durf met zekerheid zeggen dat deze dieren dolgelukkig waren om elkaar terug te zien.

Beweren dat ze gelukkig zijn als ze eten en drinken hebben is dus een serieuze onderschatting van hun complexe sociale leven. En de afwezigheid van pijn...de bio-industrie betekent voor dieren van hun geboorte tot hun dood pijn. Staartknippen, castratie, ontbekken, transporten, slachten,...De lijst is te lang om hier neer te zetten. En ik heb het dan nog niet eens over de chronische klachten ten gevolge van hun genetisch gewijzigde lichamen. Maar dat is dan weer een ander verhaal...