Onze doop...

Gisteren moest Eveline voor de eerste keer de hokken afsluiten 's avonds. Jessica zou dit samen met haar doen maar omdat ze zich ziek voelde nam ik haar plaats in.

Toen we door de weide van de varkens liepen viel het ons op dat het er nogal stil was. Er liep maar één varken in de weide. Ik ging nakijken waar ze waren terwijl Eveline de andere hokken afsloot. Plots zag ik tussen de schapen in de weide ernaast twee varkens opduiken. Ik wist meteen dat er iets niet in orde was. Nici stond aan het hek dat dicht hoorde te zijn maar dat helemaal open stond. Ze begon luid te schreeuwen naar haar zoon die ongeveer even ver als mij van haar verwijderd stond. Hij begon meteen naar haar toe te galoperen. Ik voelde me machteloos maar vond het ondertussen een fantastische ervaring om te zien hoe intelligent ze zijn en hoe goed ze met elkaar communiceren. Ze wisten heel goed dat ze iets deden wat niet mocht en wisten ook dat ik hen tegen kwam houden. Ze renden beiden triomfantelijk van me weg naar de andere weide.

De batterijen van mijn walkietalkie waren toevallig net op dus moest ik eerst om een andere lopen om hulp te kunnen inroepen. Met 5 hebben we tamelijk snel 2 varkens uit de schapenstal kunnen halen en ook Nici en haar zoon kunnen 'inrekenen'. Maar er bleven 4 varkens spoorloos. Plots zagen we de hele kudde schapen (ze zijn met ongeveer 100) in een grote groep de heuvel afkomen gevolgd door... geen herdershonden maar varkens. We schoten allemaal in de lach! Even later kwamen ook de 2 anderen vlotjes van de helling naar beneden. Toen ze in hun eigen wei stonden waren ze duidelijk nog aan het 'napraten' tegen elkaar over hun avontuur. Het is moeilijk kwaad te zijn op die kolossen met hun guitige ogen. Even later lagen ze allemaal als rozen in hun stro te dromen.

De andere dieren hebben zich gelukkig gedragen tijdens onze ronde.